Na een pauze van een kleine 2 jaar begint het in het najaar weer te kriebelen: ondanks bijna 30 miljoen euro aan inkomsten door sterkhouders Koller, Radzinski & Goor te verkopen en het aanschaffen van acht (8!) spitsen, slagen we er in het seizoen 2001-2002 niet in Racing Genk & Club Brugge achter ons te laten en spelen we bijgevolg UEFA Cup.
Niet getreurd, diezelfde UEFA Cup geeft elk seizoen weer nieuwe verrassingen en tegenstanders, in tegenstelling tot de Champions League, waar een dozijn topclubs uit de 5 grootste Europese landen elk seizoen opnieuw de prijzen en het geld verdelen en wat kruimels voor de rest.
Na het uitschakelen van het Noorse Stabaek (een eerste kennismaking met de Zweed Christian Wilhelmsson) wacht ons in de 2de ronde het Deense FC Midtjylland, wat uiteraard al gauw verbasterd wordt tot FC Mietjesland… Ondanks de naam een stoere club uit het Hoge Noorden die heel erg jong is: het wordt in 1999 opgericht. Omdat hun stadion nog in aanbouw was, wordt tijdelijk uitgeweken naar Silkeborg, op een goeie 900 km van Brussel.
Zowel mijn 2 broers als Arne zagen het dik zitten om erheen te rijden en er wordt al snel beslist erheen te gaan. Enkele dagen voor vertrek sneuvelen mijn 3 reismakkers, waardoor ik alleen en gemotiveerd als fuck achterblijf. Het weekend voor de afreis blijkt het Brusselse VUB gezelschap bestaande uit de broers Thomas & Nicolas Van Ro, Luc Delen en Ludo (zijn achternaam ontglipt me volledig) ook te gaan met de auto. Met 2 auto’s, meer bepaald. Plaats over voor een eenzame ziel en ik beslis mee te reizen. Bovendien extra handig als blijkt dat beide chauffeurs over een tankkaart van het werk beschikken en de trip bijgevolg iets goedkoper (of minder duur?) wordt.
Er wordt afgesproken aan de VUB even na middernacht, waarna we al vrij snel koers zetten naar Scandinavië. Na de hele nacht te hebben doorgesjeesd, komen we op donderdagmorgen omstreeks 8u in Silkeborg aan. Het Radisson hotel blijkt nog kamers te hebben en voor omgerekend een slordige 180 € kunnen we er ’s morgens nog een paar uur pitten en de nacht na de wedstrijd doorbrengen. So much for our drinking bonus…
Silkeborg is best een aardig stadje, maar de lokale politie is duidelijk niet gewoon een kleine duizend uitgelaten supporters op bezoek te krijgen: bij het minste grapje of gezang reageren ze uiterst paniekerig en met overdreven machtsvertoon.
De heenwedstrijd was op 3-1 (2x de Servische publiekslieveling Nenad Jestrovic & 1 goal van de Ivoriaanse spits Aruna Dindane) geëindigd, na ze driekwart wedstrijd van het kastje naar de muur te hebben gespeeld, maar een vrije trap te hebben geïncasseerd in het slotkwartier. Echt wel onwezenlijk dat na zo’n dominantie die score op het bord kwam, omdat onze Tsjechische doelman en vervanger van De Wilde Daniel Zitka een vrije trap vanop 40 meter tussen de handen boven zijn hoofd in doel zag verdwijnen. De terugwedstrijd draait met een 0-3 (opnieuw goals van Jestrovic & Aruna, nadat de Zuid-Koreaanse winger Ki-hyeon Seol de score opent) heel goed uit, maar het kon er heel anders uitgezien hebben: Zitka zet gelukkig zijn fout recht door bij 0-0 een strafschop te stoppen, of we krijgen het daar nog heel moeilijk. Nadien wandelen we makkelijk over de tegenstand heen.
Toch had de kwalificatie een heel wrange nasmaak, want het is tijdens die trip dat vernomen wordt dat één van de top boys van M4 Orlando, een beer van een vent waar iedereen respect voor heeft en naar opkijkt, de strijd moet aangaan met keelkanker. Er wordt dan in de loop van de 2de helft ook een gigantisch spandoek ontrold (ORLANDO, YOU’LL NEVER WALK ALONE), maar opnieuw menen de Deense dieners dat dit niet kan en er breken rellen uit in het vak.
Na de wedstrijd zijn we zowat de enigen die blijven overnachten, maar we worden door die rellen in zowat elke discotheek in het stadje geweigerd op vertoon van onze identiteitskaart. Op het moment dat we stilaan besluiten er de brui aan te geven, ontdekken we een verkeersvrije straat met een bar die nog open is en (belangrijker nog) ons de toegang niet ontzegt. De zaak heet Chaplin’s Bar en via de achteruitgang en een klein pleintje kun je er ook naar de nightclub De Niro’s gaan. Geen night club zoals we ze hier kennen, maar een gewone kroeg met schitterende muziek, vrij goedkoop bier en “propere” diensters. Ook grappig zijn de 15- en 16-jarige dealers die komen vragen of we geen coke, hasj en/of XTC willen!
Omstreeks een uur of vijf is onze voorraad Deense kronen serieus geslinkt en met het restant graaien we van bij een afhaalKosovaar nog 2 pizza’s mee. Eens aangekomen in het hotel, blijkt de receptioniste nog net bereid ons een laatste rondje Tuborg Xmas Beer te gunnen. Dat wordt vervolgens uitgebreid naar twee (“You cannot stand straight on a single leg, honey…”) en drie (“One for the road, precious!”). Grootmoedig besluit ik die drie rondjes voor mijn rekening te nemen en geef ik haar door dat ik op kamer 219 slaap. Mijn reismakkers kijken me vragend aan (we slapen namelijk op de 4de verdieping) en bij het instappen in de lift geef ik wat duiding : net voor vertrek rond de middag had ik Roger Vanden Stock & Philippe Collin zien zitten in de lounge en ik hoorde onze preses nog net zeggen dat hij in kamer 219 sliep… Tja, ik ben vrij zeker dat hij ons, trouwe fans, die afzakkertjes gunde.
Op vrijdagmorgen vertrekken we weer naar het zuiden, maar we verliezen een uur of 3 in de file. We krijgen onderweg ook smsjes dat de volgende tegenstander ‘les Girondins de Bordeaux’ wordt en dat de heenwedstrijd in Bordeaux al 2 weken later plaatsvindt. Off we go!
Al bij al een uiterst geslaagde trip, mét deftig resultaat. Enkel het povere Silkeborg stadion, het kloteweer en de Deense schijtflikken vielen tegen.
Niet getreurd, diezelfde UEFA Cup geeft elk seizoen weer nieuwe verrassingen en tegenstanders, in tegenstelling tot de Champions League, waar een dozijn topclubs uit de 5 grootste Europese landen elk seizoen opnieuw de prijzen en het geld verdelen en wat kruimels voor de rest.
Na het uitschakelen van het Noorse Stabaek (een eerste kennismaking met de Zweed Christian Wilhelmsson) wacht ons in de 2de ronde het Deense FC Midtjylland, wat uiteraard al gauw verbasterd wordt tot FC Mietjesland… Ondanks de naam een stoere club uit het Hoge Noorden die heel erg jong is: het wordt in 1999 opgericht. Omdat hun stadion nog in aanbouw was, wordt tijdelijk uitgeweken naar Silkeborg, op een goeie 900 km van Brussel.
Zowel mijn 2 broers als Arne zagen het dik zitten om erheen te rijden en er wordt al snel beslist erheen te gaan. Enkele dagen voor vertrek sneuvelen mijn 3 reismakkers, waardoor ik alleen en gemotiveerd als fuck achterblijf. Het weekend voor de afreis blijkt het Brusselse VUB gezelschap bestaande uit de broers Thomas & Nicolas Van Ro, Luc Delen en Ludo (zijn achternaam ontglipt me volledig) ook te gaan met de auto. Met 2 auto’s, meer bepaald. Plaats over voor een eenzame ziel en ik beslis mee te reizen. Bovendien extra handig als blijkt dat beide chauffeurs over een tankkaart van het werk beschikken en de trip bijgevolg iets goedkoper (of minder duur?) wordt.
Er wordt afgesproken aan de VUB even na middernacht, waarna we al vrij snel koers zetten naar Scandinavië. Na de hele nacht te hebben doorgesjeesd, komen we op donderdagmorgen omstreeks 8u in Silkeborg aan. Het Radisson hotel blijkt nog kamers te hebben en voor omgerekend een slordige 180 € kunnen we er ’s morgens nog een paar uur pitten en de nacht na de wedstrijd doorbrengen. So much for our drinking bonus…
Silkeborg is best een aardig stadje, maar de lokale politie is duidelijk niet gewoon een kleine duizend uitgelaten supporters op bezoek te krijgen: bij het minste grapje of gezang reageren ze uiterst paniekerig en met overdreven machtsvertoon.
De heenwedstrijd was op 3-1 (2x de Servische publiekslieveling Nenad Jestrovic & 1 goal van de Ivoriaanse spits Aruna Dindane) geëindigd, na ze driekwart wedstrijd van het kastje naar de muur te hebben gespeeld, maar een vrije trap te hebben geïncasseerd in het slotkwartier. Echt wel onwezenlijk dat na zo’n dominantie die score op het bord kwam, omdat onze Tsjechische doelman en vervanger van De Wilde Daniel Zitka een vrije trap vanop 40 meter tussen de handen boven zijn hoofd in doel zag verdwijnen. De terugwedstrijd draait met een 0-3 (opnieuw goals van Jestrovic & Aruna, nadat de Zuid-Koreaanse winger Ki-hyeon Seol de score opent) heel goed uit, maar het kon er heel anders uitgezien hebben: Zitka zet gelukkig zijn fout recht door bij 0-0 een strafschop te stoppen, of we krijgen het daar nog heel moeilijk. Nadien wandelen we makkelijk over de tegenstand heen.
Toch had de kwalificatie een heel wrange nasmaak, want het is tijdens die trip dat vernomen wordt dat één van de top boys van M4 Orlando, een beer van een vent waar iedereen respect voor heeft en naar opkijkt, de strijd moet aangaan met keelkanker. Er wordt dan in de loop van de 2de helft ook een gigantisch spandoek ontrold (ORLANDO, YOU’LL NEVER WALK ALONE), maar opnieuw menen de Deense dieners dat dit niet kan en er breken rellen uit in het vak.
Na de wedstrijd zijn we zowat de enigen die blijven overnachten, maar we worden door die rellen in zowat elke discotheek in het stadje geweigerd op vertoon van onze identiteitskaart. Op het moment dat we stilaan besluiten er de brui aan te geven, ontdekken we een verkeersvrije straat met een bar die nog open is en (belangrijker nog) ons de toegang niet ontzegt. De zaak heet Chaplin’s Bar en via de achteruitgang en een klein pleintje kun je er ook naar de nightclub De Niro’s gaan. Geen night club zoals we ze hier kennen, maar een gewone kroeg met schitterende muziek, vrij goedkoop bier en “propere” diensters. Ook grappig zijn de 15- en 16-jarige dealers die komen vragen of we geen coke, hasj en/of XTC willen!
Omstreeks een uur of vijf is onze voorraad Deense kronen serieus geslinkt en met het restant graaien we van bij een afhaalKosovaar nog 2 pizza’s mee. Eens aangekomen in het hotel, blijkt de receptioniste nog net bereid ons een laatste rondje Tuborg Xmas Beer te gunnen. Dat wordt vervolgens uitgebreid naar twee (“You cannot stand straight on a single leg, honey…”) en drie (“One for the road, precious!”). Grootmoedig besluit ik die drie rondjes voor mijn rekening te nemen en geef ik haar door dat ik op kamer 219 slaap. Mijn reismakkers kijken me vragend aan (we slapen namelijk op de 4de verdieping) en bij het instappen in de lift geef ik wat duiding : net voor vertrek rond de middag had ik Roger Vanden Stock & Philippe Collin zien zitten in de lounge en ik hoorde onze preses nog net zeggen dat hij in kamer 219 sliep… Tja, ik ben vrij zeker dat hij ons, trouwe fans, die afzakkertjes gunde.
Op vrijdagmorgen vertrekken we weer naar het zuiden, maar we verliezen een uur of 3 in de file. We krijgen onderweg ook smsjes dat de volgende tegenstander ‘les Girondins de Bordeaux’ wordt en dat de heenwedstrijd in Bordeaux al 2 weken later plaatsvindt. Off we go!
Al bij al een uiterst geslaagde trip, mét deftig resultaat. Enkel het povere Silkeborg stadion, het kloteweer en de Deense schijtflikken vielen tegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten