Euforie én première in Eindhoven (PSV Eindhoven - RSC Anderlecht, november 2000)

Na een moeizaam begin (3 op 9), gevolgd door 2 schitterende zeges in onze allereerste Champions League New Style campagne, hebben we in Eindhoven 1 punt nodig om ons te kwalificeren voor de 2de ronde van de Champions League, met daarin de beste 16 ploegen van Europa; PSV moet winnen om door te stoten.

Arne had andere Oostendenaar Wim (cafébaas van ‘t Sportpaleis en voetballiefhebber tout court), die ter gelegenheid van de wedstrijd een BMW sportmodel van een maat geleend had, vervoegd en samen waren ze ons komen oppikken in Elsene. Francis die op dat ogenblik in de fanshop werkt zorgt in samenwerking met zijn collega (én onze copain) Claude voor de tickets.

Na vertrek in Brussel houden we even halt aan de McDonald’s in Houthalen voor een voedzame voetbalmaaltijd en een klein uurtje voor de wedstrijd komen op een parking nabij het Phillipsstadion aan. We blijken met een man of 40 in het vak naast dat van de “harde kern” van PSV te zitten (zonder afscheiding ertussen). Onder die 40 onder meer ook levende legendes Eddy Merckx en Paul Van Himst die doodgemoedereerd kijken naar het verbale geweld van de pubers en plattelanders in het vak naast ons. Inderdaad: veel geblaat en weinig wol van die kant. Vooral de stoere jongen die probereert te provoceren door wijdarms en ostentatief uit te pakken met een sjaal van hun vriendjes Sporting Charleroi wordt op hoongelach onthaald. De arme jongen begrijpt het niet en draait zich onverrichter zake terug richting speelveld.

De wedstrijd zelf kan niet beter beginnen... Onze verdedigers steken in een aanvallende bloedvorm: een zeldzame Europese kopbalgoal van Crasson en Koller die op aangeven van Didier Dheedene één van de makkelijkste doelpunten in zijn carrière scoort, zorgen er al na een kwart wedstrijd voor dat we op rozen zitten: 0-2.

De sfeer in het vak naast ons wordt grimmiger en enkele tientallen heefthoofden dreigen onze richting uit te komen. Wij gaan echter allemaal onmiddellijk rechtstaan (inclusief de beide bekende boezemvrienden) en na in beide landstalen te hebben rondgeschreeuwd dat er niet gelopen wordt en 1 blok moet gevormd worden, hebben de Brabanders met grote bek al snel door dat ze van een kale reis zouden terugkomen, waardoor ze met hun staart tussen de benen terug afdruipen richting reservaat.

De rest van de 1ste helft levert éénrichtingsvoetbal op, maar onze verdediging en vooral klassekeeper Filip De Wilde staan pal, voornamelijk op pogingen van Arnold Bruggink. In de loop van de tweede helft brengt PSV coach Eric Gerets Adil Ramzi in en dat blijkt een gouden wissel te zijn, want de score gaat op enkele minuten tijd van een comfortabele 0-2 naar een bibberende 2-2: 2 doelpunten van de snelle Marokkaanse flankspeler. We kreunen onder de immens zware druk van PSV, maar houden 40 minuten stand en in de toegevoegde tijd kan de Guineese invaller Soulemane Youla op de counter de geruststellende 2-3 scoren.

Overbodig te zeggen dat we een feestje bouwen. Ook de meer dan 2.000 meegereisde fans in het voorziene uitvak merken ons op en kort daarna gaan enkele gezangen heen en weer. Na FC Porto (in de 3de voorronde), Manchester United, PSV Eindhoven en Dynamo Kiev staan ons nog 6 topaffiches te wachten: wat een prachtige avond!

Tot we aan de auto aankomen en merken dat die hevig toegetakeld (lees: bekrast met “Kankerbelgen”, “PSV 4-ever” & “Fuck Anderlecht”) is. Klacht indien bij de (lokale) politie blijkt weinig zin te hebben en we beslissen rechtsomkeer richting België te maken.

Een grote domper op de feestvreugde, waardoor mijn 3de Europese verplaatsing (en de allereerste met een positief resultaat) in mineur eindigt.

Het ongeval (RSC Anderlecht – Bologna FC, oktober 1999)

Ik had geen rijbewijs of auto en woonde/werkte in Brussel, bijgevolg kon ik de Europese thuiswedstrijden zonder al te veel transportproblemen bijwonen.

Om eerlijk te zijn, beleefde ik die eerste uren in een soort trance. Ik herinner me dat ik tijdens de rust begon te huilen en dat een paar van onze maats me vroegen wat er juist aan de hand was en begrepen dat de situatie verergerd was.

Ze wisten al van voor de wedstrijd wat er aan de hand was: toen we samen op de tram zaten richting wedstrijd kreeg ik telefoon van Francis die me zei dat ze een ongeval hadden gehad op de E40 en dat ze de wedstrijd niet zouden halen. Iedereen was echter ongedeerd, dus ik moest me niet ongerust maken en kon met een gerust hart richting Astridpark trekken. Wat ik dan ook deed. Pas een half uur later verloor Alex het bewustzijn en nog eens een uur later (toen was het dus rust) hoorde ik dat. Tegen het einde van de wedstrijd arriveerde Joeri (een andere maat van ons) aan het Constant Vanden Stock stadion : we hadden hem opgebeld omdat hij over een auto beschikte.

Bij aankomst in Gent, waren mijn ouders al bij Francis en werden we met 4 (mijn toenmalige vriendin was onderweg) bij de hoofdchirurg van het AZ in Gent geroepen. Aan Alex' rug zag je zo het bloed omhoog trekken richting hoofd en hersenen en de hoofdchirurg vertelde ons dat er 2 mogelijkheden waren: ofwel afwachten (met kans op hersenbloeding), ofwel één of andere vloeistof in zijn rug inspuiten, waardoor op de scanner onmiddellijk kon gelokaliseerd worden waar hij bloedde en dat vervolgens kon gestelpt worden. Dat laatste was zeer delicaat (één of een paar mm verkeerd injecteren en verlamming kon intreden), maar de dokter verzekerde ons dat het zijn grootste kans zou zijn.

Ze waren ondertussen al heel erg op hun hoede in Gent, want ze waren er ondanks herhaalde waarschuwingen van Francis in geslaagd om 1 (of 2, ben ik niet meer zeker) halve liter(s) verkeerd bloed toe te dienen. Na de operatie stelde de hoofdchirurg ons gerust met de mededeling dat alles ok was: de injectie zat net naast de bloeding en ze waren er onmiddellijk bij om dat probleem bij de bron aan te pakken.

Drie weken later mocht hij de intensieve zorgen verlaten en nog eens twee weken later was hij thuis, tot grote verwondering van de dokters (men had 3 à 4 maand verwacht). Het enige wat hij eraan heeft overgehouden, is bijna volledig verlies van zijn geurzin, een litteken achteraan zijn hoofd op zijn schedel en wat rauw vlees op zijn rug.

Het spreekt voor zich dat de geplande verplaatsing naar Bologna werd afgeblazen. Jammer, want diegenen die erheen getrokken zijn, kunnen de meest uiteenlopende verhalen vertellen over corrupte politieagenten met heel losse handjes en nog lossere gummiknuppels, een beestachtige behandeling, uit de hand lopende discussies, overijverige waterkanons, vluchtende politiepelotons en overvliegende politie- en nieuwshelicopters.

Nog eens een jaar later (wegens de schedel- en rugoperaties met de nodige verdoving in oktober 1999 is het blijkbaar standaard dat er 12 maand gewacht wordt vooraleer men je weer onder narcose brengt) wordt Alex dan geopereerd aan zijn knieën. De dokter verplicht hem 2 weken in het ziekenhuis te blijven, maar daar wil hij niet van weten: 5 à 6 dagen na de operatie zit hij door toedoen van Francis (die toen in de Anderlecht fanshop werkte) in de eretribune, mét zijn krukken en knie in indrukwekkend verband. Die avond is het immers RSC Anderlecht - Manchester United en dat wil Alex voor geen geld van de wereld missen (en achteraf gezien heeft hij groot gelijk gekregen). Op een gelijkaardige manier zijn we zo naar Eindhoven gegaan.

Toeren als God in Frankrijk (RC Lens - RSC Anderlecht, juli 1999)

Na een schitterende terugronde onder Jean Dockx grijpen we in het seizoen 1998-1999 net naast de titel. Drie opeenvolgende uitslagen als de 0-6 in Luik, de 4-0 tegen Gent en de 2-5 in Genk zorgen in die terugronde voor een prachtige driedubbele climax, nadat we zoals eerder gezegd in september op een allerlaatste plaats stonden.

Het geleverde spel van eind november 1998 tot midden mei 1999 is het mooiste dat ik tot nu toe als Anderlecht fan heb mogen aanschouwen: snel, verzorgd, dominant, aanvallend, technisch overheersend,…

Het einde van het seizoen komt er bijgevolg tegen onze zin aan, maar al snel kijken we uit naar de nieuwe oefencampagne, waarin we het onder meer opnemen in en tegen RC Lens. Aangezien we maar een 140km moeten rijden, besluiten Francis, Peter, Bert en ik om de friendly bij te wonen. Francis en Bert bevinden zich in Brussel en vertrekken van daar, Peter en ik vanuit Oostende (Francis zou na de wedstrijd met ons meerijden).

Het is een prachtige zomerdag en het voelt aan alsof we ons in één of ander boerengat in het midden van Frankrijk bevinden: een stralende zon, overal sjirpende krekels, enkele autowrakken, kleine straatjes waar de mensen buiten een babbeltje slaan, enkele pleintjes, 1 kruidenier, maar zelfs geen café te bespeuren. Gelukkig hebben we onze voorzorgen genomen: de koffer gaat open en we halen de klapstoeltjes en de 3 frigoboxen uit op de parking van de bezoekers, net naast het stadion. De frisse cola voor de dorst wordt al snel gevolgd door enkele deugddoende blikken gerstenat, terwijl de thuis klaargemaakte boterhammetjes ook wel vlotjes binnengaan. Ondertussen dagen de eerste Anderlecht fans op: ook zij hebben geen café gevonden in de buurt en vragen of ze enkele pilsjes kunnen overkopen. 4 gasten stellen voor onze 4 tickets te gaan halen én betalen in ruil voor 16 heerlijk gekoelde pintjes. Hmmm… 40 Franse of 240 Belgische frank voor 4 pintjes die ons in de GB 4x minder hebben gekost… It’s a deal: friendlies rule!!

Uiteindelijk zijn een slordige 2000 Anderlecht fans op de afspraak in het Stade Bollaert, dat wat doet denken aan Sclessin, waar ik 2 maand voordien getuige was van de historische 0-6.

Het is er bloedheet en de weinige aanwezige Franse flikken vinden het nodig om een paar jongens die op de hekkens kruipen om het eerste doelpunt te vieren kennis te laten maken met hun matrak. 2 van ons vallen voorover op het speelveld, waarna oproer ontstaat en er al gauw een hondertal supporters het veld oprent om hun beklag te maken over die flikken. De handvol dienders hebben het gauw begrepen en blazen de aftocht, Zetterberg & Scifo blussen het brandje en iedereen kruipt weer de hekken op en de uitvakken in.

We winnen uiteindelijk met 1-2 (doelpunten van de Canadees Tomasz Radzinski, de zomer ervoor overgekomen van Germinal Ekeren en in zijn eerste seizoen na een zware knieblessure een ronduit schitterende terugronde gespeeld, en Iachtchouk) en krijgen applaus van de 7.000 Lens fans voor onze vocale ondersteuning.