Anderhalf jaar en enkele gemiste kansen later komt de dubbele confrontatie met de Grasshoppers uit Zürich eraan: op papier een haalbare kaart en een opstapje naar de 16de finales, maar gezien de omstandigheden durft niemand uit te gaan van een makkie…
De aanvang van het seizoen 1998-1999 is één van de triestigste episodes in het 90-jarig bestaan van Royal Sporting Club Anderlecht: begonnen met 7 op 27 (met onder meer een vernederende 6-0 in het Westelse Kuipje en een 2-3 thuis tegen de Brugse aartsrivaal, na 0-3 te hebben achtergestaan) en een op een gegeven moment 18de en laatste plaats in de Belgische hoogste afdeling, is er niet veel om ons aan op te trekken.
Gelukkig is er nog de nipte plaatsing tegen het Kroatische NK Osijek. Na een 3-1 in de Balkan, winnen we thuis met 2-0, dankzij de 18-jarige Roemeen Alin Stoica, die enkele minuten voor tijd een flits van zijn onmiskenbare klasse laat zien en ons voorbij Osijek leidt (waar trouwens de 18-jarige Jurica Vranjes aan het begin staat van een knappe carrière die hem later via Bayer Leverkusen & VfB Stuttgart bij Werder Bremen zou leiden). Samen met het 20-jarige Anderlecht product pur sang Walter Baseggio zou 1998-1999 het jaar van de doorbraak blijken te zijn. Het licht van deze twee sterren zijn bij aanvang van dat seizoen ons baken in een voor de rest pikzwarte duisternis.
De aanvang van het seizoen 1998-1999 is één van de triestigste episodes in het 90-jarig bestaan van Royal Sporting Club Anderlecht: begonnen met 7 op 27 (met onder meer een vernederende 6-0 in het Westelse Kuipje en een 2-3 thuis tegen de Brugse aartsrivaal, na 0-3 te hebben achtergestaan) en een op een gegeven moment 18de en laatste plaats in de Belgische hoogste afdeling, is er niet veel om ons aan op te trekken.
Gelukkig is er nog de nipte plaatsing tegen het Kroatische NK Osijek. Na een 3-1 in de Balkan, winnen we thuis met 2-0, dankzij de 18-jarige Roemeen Alin Stoica, die enkele minuten voor tijd een flits van zijn onmiskenbare klasse laat zien en ons voorbij Osijek leidt (waar trouwens de 18-jarige Jurica Vranjes aan het begin staat van een knappe carrière die hem later via Bayer Leverkusen & VfB Stuttgart bij Werder Bremen zou leiden). Samen met het 20-jarige Anderlecht product pur sang Walter Baseggio zou 1998-1999 het jaar van de doorbraak blijken te zijn. Het licht van deze twee sterren zijn bij aanvang van dat seizoen ons baken in een voor de rest pikzwarte duisternis.
Na de heenwedstrijd en een mislukte poging met verloren zoon Enzo Scifo op de liberostek die resulteert in een vrij kansloze 0-2, besluiten we uiteindelijk toch maar de meer dan 600km naar de Zwitserse financiële hoofdstad te overbruggen met de Renault 25 (pa’s vorige auto, nadat die een Renault Safrane had gekocht).
Mijn broers, Arne, ik & Bart, een andere Anderlecht fan die aan de VUB studeert en met mijn broers bevriend is, zijn de trippers met dienst. De tweeling had inkopen gedaan en op die manier gezorgd voor het nodige proviand. Altijd leuk om bij een lekker weertje net voor de Frans/Zwitserse grens te stoppen aan een groene, sfeervolle aire en samen rustig te picknicken.
Aan diezelfde Zwitserse grens worden wel de grote middelen gebruikt om ons te controleren. Blijkbaar zijn de douanebeambten ingelicht over de reputatie van de Anderlecht fans na de beruchte trips de voorbije seizoenen (denk maar aan de uitwedstrijden tegen Paris St. Germain, Guimaraes, Helsingborg & Schalke 04): de auto wordt binnenste buiten gekeerd, er wordt eronder gekeken, de koffer wordt volledig leeggehaald en wij moeten in een afgesloten ruimte onze schoenen, sokken, broek, trui en t-shirt uitdoen. We ontsnappen nog net aan een full body cavity search. Onze staven Bengaals vuurwerk, 2 vlaggenstokken en raar maar waar ook 2 flessen water worden zonder pardon aangeslagen. Gelukkig dat we geen moeite gedaan hadden om die te verstoppen, anders stonden we daar 3 uur te schilderen in plaats van anderhalf.
Mijn broers, Arne, ik & Bart, een andere Anderlecht fan die aan de VUB studeert en met mijn broers bevriend is, zijn de trippers met dienst. De tweeling had inkopen gedaan en op die manier gezorgd voor het nodige proviand. Altijd leuk om bij een lekker weertje net voor de Frans/Zwitserse grens te stoppen aan een groene, sfeervolle aire en samen rustig te picknicken.
Aan diezelfde Zwitserse grens worden wel de grote middelen gebruikt om ons te controleren. Blijkbaar zijn de douanebeambten ingelicht over de reputatie van de Anderlecht fans na de beruchte trips de voorbije seizoenen (denk maar aan de uitwedstrijden tegen Paris St. Germain, Guimaraes, Helsingborg & Schalke 04): de auto wordt binnenste buiten gekeerd, er wordt eronder gekeken, de koffer wordt volledig leeggehaald en wij moeten in een afgesloten ruimte onze schoenen, sokken, broek, trui en t-shirt uitdoen. We ontsnappen nog net aan een full body cavity search. Onze staven Bengaals vuurwerk, 2 vlaggenstokken en raar maar waar ook 2 flessen water worden zonder pardon aangeslagen. Gelukkig dat we geen moeite gedaan hadden om die te verstoppen, anders stonden we daar 3 uur te schilderen in plaats van anderhalf.
Uiteindelijk waren we we om 11u in Brussel vertrokken en komen we om 18u in Zürich aan. De stad zelf had qua sfeer, pubs en restaurants niet al te veel te bieden en we begeven ons na een korte wandeling al snel richting Hardtürm stadion. Her en der zijn groepjes hondstrouwe Anderlecht fans terug te vinden. Hondstrouw, omdat er bitter weinig mensen een verplaatsing ondernemen na een 0-2 thuisnederlaag. Ook wordt net als in Milaan anderhalf jaar eerder Jean-Marie Pfaff gespot. Dan toch een verdoken Anderlecht fan, die El Simpatico?
Wat de wedstrijd zelf betreft: er valt niet veel (om niet te zeggen niets) te beleven. De 0-0 eindstand is dan ook een logisch gevolg, al missen net na de rust de Nederlander Patrick van Diemen & de Noor Ole Martin Aarst de kansen op een stunt na de pijnlijke nederlaag uit de heenwedstrijd. Beiden kunnen na een goeie aanval uithalen vanop een meter of 10, maar hun schoten belanden ver over doel. Een toch wel smadelijke uitschakeling is ons deel, al moet gezegd worden dat de Grasshoppers met de ervaren Zweed Mats Gren en het kwartet Zwitserse talenten Johann Vogel, Blaise Nkufo Ricardo Cabanas & Kubilay Türkyilmaz zowel in verdedigend als in aanvallend opzicht een aantal aardige spelers hebben lopen. Tot overmaat van ramp weten tijdens en na de wedstrijd de net als in Frankrijk aanwezige ingehuurde security services geen raad met enthousiast zingende en op hekkens klauterende voetbalfans, waarop ze dan maar doodleuk reageren door tikken uit te delen met hun zaklamp annex matrak.
Na een kleine schermutseling vertrekken we om 22u45 en tegen 3u15 (630 km verder) komen we in Luigi’s café in de VUB studentenbuurt aan: Bart had namelijk stevig gas gegeven, waarbij snelheden van 190 tot 200 km/u vlotjes gehaald werden (de grensovergang van Luxemburg met België overschrijden aan 160 km/u heeft overigens wel iets geks). Eens in ons favoriete stamcafé aangekomen, neemt niemand daar ons au sérieux als we zeggen dat we van Zürich komen. Groot is dan ook de verbazing wanneer we ten bewijze een toegangsticket tevoorschijn toveren.
Ondanks de uitschakeling toch een leuke dag gehad, opnieuw een stad bezocht (en geen enkele herinnering aan overgehouden) en toch weer een kleine 1000 Anderlecht supporters op het appel. Dergelijke aantallen halen voor een schier onmogelijke opdracht op verplaatsing, ik zie het behalve de Britse ploegen niemand ons nadoen.
