Ik had geen rijbewijs of auto en woonde/werkte in Brussel, bijgevolg kon ik de Europese thuiswedstrijden zonder al te veel transportproblemen bijwonen.
Om eerlijk te zijn, beleefde ik die eerste uren in een soort trance. Ik herinner me dat ik tijdens de rust begon te huilen en dat een paar van onze maats me vroegen wat er juist aan de hand was en begrepen dat de situatie verergerd was.
Ze wisten al van voor de wedstrijd wat er aan de hand was: toen we samen op de tram zaten richting wedstrijd kreeg ik telefoon van Francis die me zei dat ze een ongeval hadden gehad op de E40 en dat ze de wedstrijd niet zouden halen. Iedereen was echter ongedeerd, dus ik moest me niet ongerust maken en kon met een gerust hart richting Astridpark trekken. Wat ik dan ook deed. Pas een half uur later verloor Alex het bewustzijn en nog eens een uur later (toen was het dus rust) hoorde ik dat. Tegen het einde van de wedstrijd arriveerde Joeri (een andere maat van ons) aan het Constant Vanden Stock stadion : we hadden hem opgebeld omdat hij over een auto beschikte.
Bij aankomst in Gent, waren mijn ouders al bij Francis en werden we met 4 (mijn toenmalige vriendin was onderweg) bij de hoofdchirurg van het AZ in Gent geroepen. Aan Alex' rug zag je zo het bloed omhoog trekken richting hoofd en hersenen en de hoofdchirurg vertelde ons dat er 2 mogelijkheden waren: ofwel afwachten (met kans op hersenbloeding), ofwel één of andere vloeistof in zijn rug inspuiten, waardoor op de scanner onmiddellijk kon gelokaliseerd worden waar hij bloedde en dat vervolgens kon gestelpt worden. Dat laatste was zeer delicaat (één of een paar mm verkeerd injecteren en verlamming kon intreden), maar de dokter verzekerde ons dat het zijn grootste kans zou zijn.
Ze waren ondertussen al heel erg op hun hoede in Gent, want ze waren er ondanks herhaalde waarschuwingen van Francis in geslaagd om 1 (of 2, ben ik niet meer zeker) halve liter(s) verkeerd bloed toe te dienen. Na de operatie stelde de hoofdchirurg ons gerust met de mededeling dat alles ok was: de injectie zat net naast de bloeding en ze waren er onmiddellijk bij om dat probleem bij de bron aan te pakken.
Drie weken later mocht hij de intensieve zorgen verlaten en nog eens twee weken later was hij thuis, tot grote verwondering van de dokters (men had 3 à 4 maand verwacht). Het enige wat hij eraan heeft overgehouden, is bijna volledig verlies van zijn geurzin, een litteken achteraan zijn hoofd op zijn schedel en wat rauw vlees op zijn rug.
Het spreekt voor zich dat de geplande verplaatsing naar Bologna werd afgeblazen. Jammer, want diegenen die erheen getrokken zijn, kunnen de meest uiteenlopende verhalen vertellen over corrupte politieagenten met heel losse handjes en nog lossere gummiknuppels, een beestachtige behandeling, uit de hand lopende discussies, overijverige waterkanons, vluchtende politiepelotons en overvliegende politie- en nieuwshelicopters.
Nog eens een jaar later (wegens de schedel- en rugoperaties met de nodige verdoving in oktober 1999 is het blijkbaar standaard dat er 12 maand gewacht wordt vooraleer men je weer onder narcose brengt) wordt Alex dan geopereerd aan zijn knieën. De dokter verplicht hem 2 weken in het ziekenhuis te blijven, maar daar wil hij niet van weten: 5 à 6 dagen na de operatie zit hij door toedoen van Francis (die toen in de Anderlecht fanshop werkte) in de eretribune, mét zijn krukken en knie in indrukwekkend verband. Die avond is het immers RSC Anderlecht - Manchester United en dat wil Alex voor geen geld van de wereld missen (en achteraf gezien heeft hij groot gelijk gekregen). Op een gelijkaardige manier zijn we zo naar Eindhoven gegaan.
Om eerlijk te zijn, beleefde ik die eerste uren in een soort trance. Ik herinner me dat ik tijdens de rust begon te huilen en dat een paar van onze maats me vroegen wat er juist aan de hand was en begrepen dat de situatie verergerd was.
Ze wisten al van voor de wedstrijd wat er aan de hand was: toen we samen op de tram zaten richting wedstrijd kreeg ik telefoon van Francis die me zei dat ze een ongeval hadden gehad op de E40 en dat ze de wedstrijd niet zouden halen. Iedereen was echter ongedeerd, dus ik moest me niet ongerust maken en kon met een gerust hart richting Astridpark trekken. Wat ik dan ook deed. Pas een half uur later verloor Alex het bewustzijn en nog eens een uur later (toen was het dus rust) hoorde ik dat. Tegen het einde van de wedstrijd arriveerde Joeri (een andere maat van ons) aan het Constant Vanden Stock stadion : we hadden hem opgebeld omdat hij over een auto beschikte.
Bij aankomst in Gent, waren mijn ouders al bij Francis en werden we met 4 (mijn toenmalige vriendin was onderweg) bij de hoofdchirurg van het AZ in Gent geroepen. Aan Alex' rug zag je zo het bloed omhoog trekken richting hoofd en hersenen en de hoofdchirurg vertelde ons dat er 2 mogelijkheden waren: ofwel afwachten (met kans op hersenbloeding), ofwel één of andere vloeistof in zijn rug inspuiten, waardoor op de scanner onmiddellijk kon gelokaliseerd worden waar hij bloedde en dat vervolgens kon gestelpt worden. Dat laatste was zeer delicaat (één of een paar mm verkeerd injecteren en verlamming kon intreden), maar de dokter verzekerde ons dat het zijn grootste kans zou zijn.
Ze waren ondertussen al heel erg op hun hoede in Gent, want ze waren er ondanks herhaalde waarschuwingen van Francis in geslaagd om 1 (of 2, ben ik niet meer zeker) halve liter(s) verkeerd bloed toe te dienen. Na de operatie stelde de hoofdchirurg ons gerust met de mededeling dat alles ok was: de injectie zat net naast de bloeding en ze waren er onmiddellijk bij om dat probleem bij de bron aan te pakken.
Drie weken later mocht hij de intensieve zorgen verlaten en nog eens twee weken later was hij thuis, tot grote verwondering van de dokters (men had 3 à 4 maand verwacht). Het enige wat hij eraan heeft overgehouden, is bijna volledig verlies van zijn geurzin, een litteken achteraan zijn hoofd op zijn schedel en wat rauw vlees op zijn rug.
Het spreekt voor zich dat de geplande verplaatsing naar Bologna werd afgeblazen. Jammer, want diegenen die erheen getrokken zijn, kunnen de meest uiteenlopende verhalen vertellen over corrupte politieagenten met heel losse handjes en nog lossere gummiknuppels, een beestachtige behandeling, uit de hand lopende discussies, overijverige waterkanons, vluchtende politiepelotons en overvliegende politie- en nieuwshelicopters.
Nog eens een jaar later (wegens de schedel- en rugoperaties met de nodige verdoving in oktober 1999 is het blijkbaar standaard dat er 12 maand gewacht wordt vooraleer men je weer onder narcose brengt) wordt Alex dan geopereerd aan zijn knieën. De dokter verplicht hem 2 weken in het ziekenhuis te blijven, maar daar wil hij niet van weten: 5 à 6 dagen na de operatie zit hij door toedoen van Francis (die toen in de Anderlecht fanshop werkte) in de eretribune, mét zijn krukken en knie in indrukwekkend verband. Die avond is het immers RSC Anderlecht - Manchester United en dat wil Alex voor geen geld van de wereld missen (en achteraf gezien heeft hij groot gelijk gekregen). Op een gelijkaardige manier zijn we zo naar Eindhoven gegaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten